فیلم 127 Hours 2010

در آوریل 2003، کوهنورد مشتاق آرون رالستون بدون اینکه به کسی چیزی بگوید، به پیاده روی در پارک ملی کنیونلندز یوتا می رود. او با کوهنوردان گمشده کریستی و مگان دوست می شود و به آنها راهنمایی می دهد. در حالی که آنها را راهنمایی می کند، یک استخر زیرزمینی را به آنها نشان می دهد. اون سه نفر اونجا خوش می گذرونن و اون بعد از ظهر دخترا اونو به مهمونی دعوت می کنن که فرداشب برگزار میشه. آرون می پذیرد و با دخترانی که به خانه می روند خداحافظی می کند. او از طریق یک شکاف دره در بلوجان دره ادامه می دهد. در حین بالا رفتن، یک تخته سنگ 800 پوندی (362 کیلوگرمی) که او از آن آویزان کرده است، شل می شود و باعث سقوط هر دو می شود که بازوی راست او را به دیوار می بندد. آرون تلاش می کند تا تخته سنگ را حرکت دهد، اما تکان نمی خورد. او همچنین به زودی متوجه می شود که تنهاست. او به زودی شروع به ضبط یک دفتر خاطرات ویدیویی با استفاده از دوربین فیلمبرداری خود می کند تا روحیه خود را حفظ کند و قسمت هایی از تخته سنگ را با یک چاقوی جیبی جدا کند. در یک لحظه چاقو از دستش می افتد و مجبور می شود از پاهای برهنه و شاخه کوچکی برای بازیابی آن استفاده کند. در طول پنج روز آینده، آرون غذا و 300 میلی لیتر آب باقیمانده را جیره بندی می کند، شب ها برای گرم نگه داشتن تلاش می کند و وقتی آبش تمام می شود مجبور می شود ادرارش را بنوشد. او همچنین با استفاده از طناب کوهنوردی خود یک قرقره را در تلاشی بیهوده برای بلند کردن تخته سنگ تنظیم می کند.

در طول روزها، آرون ناامید و افسرده می شود و شروع به توهم در مورد فرار، روابط و تجربیات گذشته، از جمله خانواده و دوست دختر سابقش، رانا می کند. او همچنین تصور می کند که به مهمانی که به آن دعوت شده بود می رود و سرگرم می شود. در طول یک توهم، آرون متوجه می شود که اشتباهش این بود که به کسی نگفت کجا می رود یا برای چه مدت. آرون رویایی از پسر آینده خود در روز ششم دارد که اراده او را برای زنده ماندن تحریک می کند. او یک تورنیکت از عایق لوله CamelBak می سازد و از یک کارابین برای سفت کردن آن استفاده می کند. سپس با استفاده از دانشی که از گشتاور دارد، استخوان های بازوی خود را می شکند و با استفاده از چند ابزار، به آرامی آن را قطع می کند. سپس آرون برای جلوگیری از تهوع، کنده را می‌پیچد و قبل از اینکه از صخره‌ای 65 فوتی (20 متری) پایین بیاید، از تخته سنگ عکس می‌گیرد. سپس مقداری آب باران جمع آوری شده در هنگام پایین آمدن را پیدا می کند، آب راکد به دلیل کم آبی را می نوشد و ادامه می دهد. او خانواده ای را در حال پیاده روی در بیابان می بیند و درخواست کمک می کند. آنها به او آب می دهند و به مقامات هشدار می دهند. یک هلیکوپتر گشت بزرگراه یوتا او را به بیمارستان می آورد.

یک پایان متنی نشان می دهد که سال ها بعد، آرون ازدواج کرد و صاحب یک پسر شد. او همچنین به کوهنوردی ادامه می‌دهد و همیشه یادداشتی از خانواده‌اش می‌گذارد که کجا رفته است.