قاره آمریکای جنوبی کشور پاراگوئه

کشور پاراگوئه در آمریکای جنوبی واقع شده است. پایتخت این کشور شهر آسونسیون است. جمعیت آن بیش از 7 میلیون نفر است. این کشور دارای دو زبان رسمی اسپانیایی و زبان گوارانی است. حدود ۹۲ درصد از جمعیت توان صحبت به اسپانیایی و 98 درصد نیز توان تکلم به گوارانی را دارند.

واحد پول کشور اروگوئه گوارانی است. عمده فعالیت‌های اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد.

این کشور سومین کشور صادرکننده سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجه‌است. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کارهای کشاورزی امرار معاش می‌کنند.

پاراگوئه کشوری محصور در خشکی و مساحت آن حدود 407 هزار کیلومتر مربع است. پاراگوئه از سوی جنوب و جنوب غربی با آرژانتین، از شرق و شمال شرق با برزیل، و از سوی شمال غرب با بولیوی هم‌مرز است. زمین‌های پاراگوئه در دو سوی رودخانه پاراگوئه قرار گرفته که از میانه کشور از شمال به جنوب در جریان است.

تاریخ

پاراگوئه که در قلب آمریکای جنوبی قرار دارد، کشوری فریبنده با تاریخی غنی و پیچیده است. تاریخ پاراگوئه از ریشه‌های بومی آن گرفته تا استعمار اسپانیا، جنگ‌ها و دوره ‌های دگرگونی سیاسی، گواهی بر انعطاف ‌پذیری و میراث فرهنگی غنی مردم آن است. 

دوران پیش از استعمار:

تاریخ پاراگوئه به دوران پیش از استعمار باز می گردد، زمانی که در این منطقه گروه های بومی مختلف از جمله مردم گوارانی سکونت داشتند. گوارانی ها تأثیر قابل توجهی بر فرهنگ و زبان پاراگوئه داشتند که همچنان جزء هویت این کشور است. آنها کشاورزی می کردند، سرامیک های زیبا می ساختند و ساختار اجتماعی پیچیده ای بر اساس پیوندهای خویشاوندی داشتند.

دوره استعمار:

ورود کاشفان اسپانیایی در قرن شانزدهم، آغاز دوران استعمار بود. در سال 1537، خوان د سالازار شهر آسونسیون را تأسیس کرد، که مرکز استان اسپانیایی پاراگوئه شد. حضور اسپانیایی تغییرات قابل توجهی از جمله معرفی مسیحیت و تحمیل حکومت استعماری را به همراه داشت. با این حال، در مقایسه با سایر مستعمرات اسپانیا، پاراگوئه استثمار نسبتاً محدودی را تجربه کرد و درجاتی از خودمختاری را حفظ کرد که امکان حفظ زبان ‌ها و آداب و رسوم بومی را فراهم کرد.

ماموریت های یسوعی ها:

یکی از فصل های قابل توجه در تاریخ استعماری پاراگوئه، دوره مأموریت های یسوعی (reducciones) در قرن های 17 و 18 است. هدف یسوعیان تغییر مذهب و آموزش مردم گوارانی در عین ایجاد جوامع خودکفا بود. این مأموریت ها به مراکز آموزش، کشاورزی و تولیدات صنایع دستی تبدیل شدند. این مأموریت ها پیشرفت کردند و نقش مهمی در حفظ فرهنگ گوارانی و پرورش حس هویت جمعی داشتند.

استقلال و دیکتاتوری فرانسیا:

پاراگوئه در 14 مه 1811 استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. خوزه گاسپار رودریگز دی فرانسیا، معروف به ال سوپرمو، در سال ‌های اولیه استقلال این کشور به عنوان یک چهره انقلابی ظاهر شد. حکومت فرانسیا، اگرچه مستبدانه بود، اما دوره ای از ثبات و توسعه اقتصادی را به همراه داشت. او اقداماتی را برای ارتقای خودکفایی و حفاظت از منافع پاراگوئه انجام داد و پاراگوئه را از نفوذ خارجی دور کرد.

جنگ اتحاد سه گانه:

ویرانگرترین رویداد در تاریخ پاراگوئه جنگ اتحاد سه گانه (1864-1870) بود. این کشور با اتحادی متشکل از آرژانتین، برزیل و اروگوئه جنگید که منجر به تلفات زیاد و تخریب ارضی و بحران اقتصادی قابل توجهی شد. جنگ پاراگوئه را ویران کرد و بخش قابل توجهی از جمعیت مرد این کشور از بین رفت. این دوره یک زخم عمیق در حافظه جمعی کشور است و تأثیرات ماندگاری بر توسعه کشور داشته است.

بازسازی و تحول سیاسی پس از جنگ:

پس از جنگ، پاراگوئه مسیر چالش برانگیز بازسازی و تحول سیاسی را در پیش گرفت. خانواده لوپز برای چندین دهه کنترل سیاسی خود را حفظ کردند و کارلوس آنتونیو لوپز و پسرش فرانسیسکو سولانو لوپز به عنوان رئیس جمهور خدمت کردند. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، این کشور دوره هایی از بی ثباتی سیاسی، کودتاهای نظامی و رژیم های خودکامه را تجربه کرد.

عصر مدرن:

پاراگوئه در اواخر قرن بیستم به دموکراسی روی آورد و از آن زمان، این کشور گام های مهمی در ثبات سیاسی و اقتصادی برداشته است. انتخابات دموکراتیک به طور منظم برگزار شده است و پاراگوئه شاهد دوره ‌هایی از رشد اقتصادی بوده است که بر تنوع بخشیدن به اقتصاد و ارتقای توسعه اجتماعی متمرکز شده است. این کشور عمیقاً با میراث بومی خود مرتبط است و گوارانی در کنار اسپانیایی به عنوان زبان رسمی شناخته می شود.

در واقع می توان گفت تاریخ پاراگوئه ملیله پیچیده ای است که با فرهنگ های بومی، تأثیرات استعماری، جنگ ها و دگرگونی های سیاسی بافته شده است. از ریشه های قبل از استعمار تا چالش های جنگ اتحاد سه گانه و بازسازی متعاقب آن، سفر این کشور هویت آن را به عنوان یک کشور انعطاف پذیر و متنوع از نظر فرهنگی شکل داده است. 

جغرافیا و آب و هوا

پاراگوئه کشوری محصور در خشکی است که در قلب آمریکای جنوبی واقع شده است. این کشور از شمال غربی با بولیوی، از شمال شرقی و شرق با برزیل و از جنوب و جنوب غربی با آرژانتین همسایه است. موقعیت مرکزی پاراگوئه به آن موقعیت استراتژیک در داخل قاره می بخشد زیرا این کشور به سیستم های اصلی رودخانه و مسیرهای حمل و نقل دسترسی دارد.

این کشور به دو منطقه مجزا تقسیم می شود: منطقه شرقی (Región Oriental) و منطقه غربی (Región Occidental یا Chaco). منطقه شرقی، جایی که اکثریت جمعیت در آن ساکن هستند، با دشت های حاصلخیز، تپه های سرسبز و آب و هوای معتدل تر. منطقه غربی، معروف به گران چاکو، یک دشت نیمه خشک وسیع با جنگل های پراکنده و پوشش گیاهی خشن است.

آب و هوا

این کشور آب و هوای نیمه گرمسیری را تجربه می کند که دارای فصول مرطوب و خشک است. آب و هوای این کشور تحت تأثیر موقعیت داخلی آن، رودخانه پاراگوئه و خشکی های اطراف شکل می گیرد.

این کشور دارای چهار فصل متمایز است:

تابستان (از دسامبر تا فوریه):

تابستان ‌های پاراگوئه گرم و مرطوب است و میانگین دمای آن از 25 درجه سانتی‌گراد تا 35 درجه سانتی‌گراد با موج گرمای گاه به گاه است. رگبار و رعد و برق و بارندگی شدید در این فصل به ویژه در مناطق شرقی رایج است.

پاییز (مارس تا مه):

پاییز دمای ملایم تری را به همراه دارد که از 18 درجه سانتی گراد تا 28 درجه سانتی گراد متغیر است. پاییز یک فصل انتقالی است که با هوای مطبوع، کاهش بارندگی و گاهی شب‌ های خنک همراه می ‌شود.

زمستان (ژوئن تا آگوست):

زمستان ‌ها نسبتاً معتدل است و میانگین دمای آن بین 10 تا 20 درجه سانتی‌گراد است. برخی از مناطق در گرن چاکو ممکن است دمای کمی سردتر را تجربه کنند. زمستان به طور کلی خشک و آفتابی و با بارندگی محدود است.

بهار (سپتامبر تا نوامبر):

بهار با افزایش تدریجی دما و بارش های گاه به گاه باران همراه می شود. میانگین دما از 18 درجه سانتیگراد تا 30 درجه سانتیگراد با افزایش رطوبت در اواخر فصل متغیر است.

مهم است که توجه داشته باشید که آب و هوای پاراگوئه می تواند در مناطق مختلف متفاوت باشد. منطقه شرق معمولاً بارندگی سالانه بیشتری را دریافت می کند و در مقایسه با منطقه غربی، آب و هوای معتدل تری دارد.

رودخانه پاراگوئه و شاخه های آن نقش مهمی در آب و هوای این کشور دارند و منابع آبی را برای آبیاری کشاورزی فراهم می کنند و بر الگوهای آب و هوای محلی تأثیر می گذارند.

موقعیت جغرافیایی این کشور در قلب آمریکای جنوبی و آب و هوای نیمه گرمسیری آن به مناظر متنوع و الگوهای آب و هوایی آن کمک می کند. پاراگوئه از دشت های حاصلخیز منطقه شرقی تا دشت های نیمه خشک گران چاکو، طیف وسیعی از شرایط آب و هوایی و محیط های طبیعی را برای بازدیدکنندگان ارائه می دهد.

فرهنگ

پاراگوئه کشوری است که به دلیل میراث فرهنگی غنی خود که با ترکیبی از سنت‌ های بومی گوارانی، تأثیرات استعماری اسپانیایی و پیشینه‌ های قومی مختلف مردم آن شکل گرفته است، شناخته می‌شود. این ملیله پر جنب و جوش از فرهنگ در هنرها، موسیقی، رقص، آشپزی و جشن های آن مشهود است و یک تجربه فرهنگی منحصر به فرد و فریبنده ایجاد می کند. 

ریشه های بومی و تأثیر گوارانی:

این کشور با افتخار از میراث بومی خود، به ویژه میراث مردم گوارانی استقبال می کند. فرهنگ و زبان گوارانی نقش مهمی در شکل گیری هویت آن ایفا کرده است. بسیاری از پاراگوئه ای ها دو زبانه هستند و کلمات و عبارات گوارانی را در مکالمات روزمره خود وارد می کنند. سنت های گوارانی مانند صنایع دستی، موسیقی و داستان سرایی همچنان تأثیرگذار هستند و در سراسر کشور جشن گرفته می شوند.

موسیقی و رقص:

موسیقی جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ این کشور دارد. موسیقی سنتی مانند پولکا، گوارانیا و گالوپا جوهر هویت مردم را به تصویر می‌کشد. گیتار و چنگ پاراگوئه ای (arpa paraguaya) سازهایی هستند که معمولا مورد استفاده قرار می گیرند. چنگ، به ویژه، مترادف با موسیقی پاراگوئه است و اغلب با تصنیف های رمانتیک همراه است. پاراگوئه ای ها همچنین استعدادهای ریتمیک خود را از طریق رقص های سنتی مانند پولکا، دانزا و بورایهو که در جشنواره ها و مجالس اجتماعی اجرا می شود، به نمایش می گذارند. این رقص های پر جنب و جوش، همراه با لباس های رنگارنگ، نشان دهنده تنوع فرهنگی و روحیه شاد این کشور است.

هنر و صنایع دستی:

هنرها و صنایع دستی خلاقیت و مهارت مردم این کشور را به نمایش می گذارد. تولید توری ñandutí، (یک توری سنتی ظریف و زیبا) یک شکل هنری مشهور در این کشور است. این توری اغلب در لباس، سفره و وسایل تزئینی استفاده می شود. یکی دیگر از صنایع دستی قابل توجه، ao po’i است، پارچه ای که از نخ های پنبه ای و ابریشم دست بافته ساخته شده است که دارای رنگ های زنده و طرح های سنتی است. صنعتگران همچنین مجسمه های چوبی و سرامیک های حکاکی شده زیبایی می سازند که تأثیرات بومی و استعماری را منعکس می کند.

غذا:

غذاهای این کشور ترکیبی خوش طعم از تأثیرات بومی، اسپانیایی و سایر مهاجران است. یکی از مواد اصلی در رژیم غذایی مردم این کشور ذرت است که در غذاهای مختلفی مانند سوپا پاراگوئه (غذای نان ذرت مانند)، چیپا (نان پنیری) و mbejú (نوعی پنکیک) استفاده می شود. یکی دیگر از غذاهای سنتی، گوشت کبابی لذیذ معروف به اسادو است که نشان دهنده عشق این کشور به کباب است. پاراگوئه ای ها همچنین از نوشیدنی با طراوت به نام ماته کوسیدو لذت می برند، دم کرده گیاهی سردی که در میان دوستان و خانواده مشترک است و یک سنت اجتماعی و فرهنگی مهم را نشان می دهد.

جشنواره ها و جشن ها:

پاراگوئه ای ها قدردانی عمیقی از جشن ها و جشنواره ها دارند زیرا فرصتی برای نمایش میراث فرهنگی و سنت های آنها فراهم می کند. مهم‌ترین جشنواره این کشور جشنواره ملی فولکلور است که در Encarnación برگزار می‌شود، جایی که موسیقی محلی، رقص و لباس‌ های سنتی در مرکز صحنه هستند. از دیگر جشن ‌های قابل توجه می ‌توان به کارناوال بزرگ، راهپیمایی ‌های هفته مقدس، و Semana Santa رنگارنگ در شهر Piribebuy اشاره کرد. این جشن ها با موسیقی، رژه های پر جنب و جوش، رقص های سنتی، و لباس های سنتی همراه می شوند و منظره ای از شادی و غرور فرهنگی را ایجاد می کنند.

به طور کلی فرهنگ پاراگوئه ترکیبی فریبنده از سنت ‌های بومی، تأثیرات استعماری اسپانیایی و پیشینه‌ های قومی مختلف مردم آن است. از ضربات ریتمیک موسیقی گرفته تا توری های پیچیده، جشنواره های پر جنب و جوش و غذاهای خوشمزه، پاراگوئه تجربه ای فرهنگی ارائه می دهد که هم منحصر به فرد و هم دلربا است. پاراگوئه با پذیرش میراث خود و جشن گرفتن تنوع آن، هویت فرهنگی خود را حفظ می کند و آن را با جهان به اشتراک می گذارد و بازدیدکنندگان را دعوت می کند تا خود را در فرهنگ غنی این کشور غرق کنند.

جاذبه های گردشگری کشور پاراگوئه

پاراگوئه، جواهر پنهانی که در قلب آمریکای جنوبی قرار دارد، تعداد بی ‌شماری از جاذبه ‌های گردشگری جذاب را ارائه می‌کند. از ذخایر طبیعی سرسبز گرفته تا بناهای تاریخی و گنجینه های فرهنگی، این کشور متنوع با آغوش باز پذیرای بازدیدکنندگان است. 

آسونسیون پایتخت تاریخی

بهتر است برای شروع کاوش خود را در آسونسیون، پایتخت پاراگوئه و شهری غرق در تاریخ آغاز کنید. در مرکز تاریخی شهر قدم بزنید تا شاهد جذابیت معماری استعماری باشید که در ساختمان‌ هایی مانند کاخ دولتی Palacio de los López منعکس شده است. از موزه دل بارو دیدن کنید تا به هنر و فرهنگ بومی این کشور پی ببرید. بازار پرجنب ‌و جوش Mercado Cuatro را از دست ندهید، بازاری شلوغ که ضیافتی از طعم‌ های محلی، صنایع دستی، و غذاهای خیابانی ارائه می‌کند.

Iguazu Falls  شاهکار طبیعت:

در مرز بین پاراگوئه، برزیل و آرژانتین، آبشار شگفت انگیز ایگوازو قرار دارد. این شگفتی طبیعی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد و از بیش از 275 آبشار مجزا تشکیل شده است که در میان جنگل های بارانی سرسبز سرازیر می شوند. در حالی که شاهد قدرت و زیبایی خیره کننده آبشار هستید، برای تجربه  نزدیک این زیبایی قایق سواری کنید، یا مسیرهای پیاده روی اطراف و پارک های ملی غنی از حیات وحش را کاوش کنید.

مأموریت های یسوعی:

با بازدید از محل های مأموریت های یسوعی واقع در شهرهای ترینیداد و ژسوس د تاوارانگو، خود را در گذشته استعماری این کشور غرق کنید. قدمت این ویرانه ‌های به خوبی حفظ شده به قرن‌ های 17 و 18 برمی‌گردد و بینشی از تلاش ‌های مبلغان یسوعی برای ایجاد جوامع خودکفا ارائه می‌دهد. از عظمت معماری کلیساها شگفت زده شوید، حکاکی های سنگی پیچیده را تحسین کنید، و در مورد فرهنگ گوارانی که در این ماموریت ها شکوفا شد، بیاموزید.

پارک ملی Ybycuí:

برای علاقه مندان به طبیعت، بازدید از پارک ملی Ybycuí ضروری است. این پارک که در تپه ‌ها قرار دارد، یک محیط طبیعی بکر با آبشارهای فراوان، نهرهای شفاف و جنگل ‌های سرسبز است. مسیرهای پیاده ‌روی را کاوش کنید، در استخرهای طبیعی شنا کنید و شاهد گیاهان و جانوران متنوع از جمله گونه‌ های پرندگان رنگارنگ باشید. Salto Monday، یک آبشار خیره کننده در داخل پارک، منظره ای است که نباید از دست داد.

سد Itaipu – Engineering Marvel:

سد Itaipu، مشترک پاراگوئه و برزیل، یک شگفتی مهندسی چشمگیر است. این نیروگاه به عنوان یکی از بزرگترین نیروگاه های برق آبی جهان، از قدرت رودخانه پارانا بهره می برد. برای آشنایی با ساخت سد، تأثیرات زیست محیطی آن و انرژی های تجدیدپذیری که تولید می کند، یک تور با راهنما داشته باشید. از مناظر پانوراما از مخزن عظیم سد لذت ببرید و شاهد مقیاس غول آسای این شاهکار مهندسی قابل توجه باشید.

چاکو بیابان دست نخورده:

برای کسانی که به دنبال ماجراجویی و چشیدن طعم وحشی آمریکای جنوبی هستند، به منطقه گرن چاکو سفر کنید. این بیابان وسیع در سراسر پاراگوئه، بولیوی و آرژانتین گسترده شده است و فرصت های منحصر به فردی را برای مشاهده حیات وحش ارائه می دهد. این بیابان ذخیره‌گاه حیات‌ وحش فیلادلفیا، محل زندگی جگوارها، تاپیرها و انواع گونه‌های پرندگان را کاوش کنید. جوامع بومی را از نزدیک مشاهده کنید، فرهنگ سنتی گاوچران های آمریکای جنوبی را تجربه کنید و شاهد زیبایی دست نخورده این منظره ناهموار باشید.

در واقع می توان گفت پاراگوئه با مجموعه ای متنوع از جاذبه ها که هر سلیقه و علاقه ای را برآورده می کند، مسافران را به خود جذب می کند. از جذابیت تاریخی آسونسیون گرفته تا شگفتی‌های طبیعی آبشار ایگوازو و اهمیت فرهنگی مأموریت‌های یسوعی، این کشور مجموعه ‌ای کامل از تجربیات مختلف را ارائه می‌دهد. چه مجذوب زیبایی ‌های طبیعت باشید، چه شیفته تاریخ، یا به دنبال ماجراجویی در مسیری پرتحرک باشید، جاذبه‌ های پاراگوئه نوید می ‌دهند که شما در این کشور فریبنده آمریکای جنوبی تأثیری فراموش‌ نشدنی را دریافت خواهید کرد.

بهترین زمان بازدید

بهترین زمان برای بازدید از کشور پاراگوئه به ترجیحات شخصی و نوع تجربه ای که به دنبال آن هستید بستگی دارد. این کشور دارای آب و هوای نیمه گرمسیری با فصول مرطوب و خشک است. در اینجا دو دوره مطلوب برای بازدید وجود دارد:

فصل خشک (مه تا سپتامبر):

فصل خشک پاراگوئه، که مصادف با زمستان در نیمکره جنوبی است، به طور کلی زمان محبوبی برای گردشگران است. در این دوره، بارندگی کم است، و دما معتدل تر است، که آن را برای فعالیت در فضای باز و اکتشاف راحت می کند. فصل خشک زمان بسیار خوبی برای بازدید از جاذبه هایی مانند Asunción، اماکن ماموریت های یسوعیان و سد Itaipu است. کاهش بارندگی همچنین دسترسی به مناطق طبیعی مانند پارک ملی Ybycuí و Chaco را بدون مواجهه با شرایط گل آلود یا سیل آسان ‌تر می‌کند.

فصل انتقالی (اکتبر تا نوامبر و فوریه تا آوریل):

دوره های انتقالی بین فصل های مرطوب و خشک، که به عنوان فصل انتقالی شناخته می شود، می تواند زمان خوبی برای سفر به این کشور باشد. در ماه های اکتبر و نوامبر، کشور شروع به گذار از فصل خشک به فصل مرطوب می کند. منظره سبزتر می شود و دما شروع به افزایش می کند. این دوره برای دوستداران طبیعت ایده آل است زیرا تعادلی بین آب و هوای راحت و امکان تماشای زیبایی شکوفه های گیاهی و افزایش فعالیت حیات وحش ایجاد می کند.

به طور مشابه، ماه های فوریه تا آوریل نشان دهنده گذار از فصل مرطوب به فصل خشک است. اگرچه ممکن است هنوز مقداری بارندگی وجود داشته باشد، اما به طور کلی در مقایسه با ماه های اوج فصل مرطوب، شدت کمتری دارد. حومه شهر سرسبز و پر جنب و جوش است و آن را به زمان زیبایی برای کاوش در ذخایر طبیعی و لذت بردن از فعالیت های بیرونی تبدیل می کند.

توجه به این نکته مهم است که فصل مرطوب در کشور پاراگوئه (دسامبر تا آوریل) دماهای بالاتر و بارندگی های مکرر را به همراه دارد که گاهی اوقات می تواند منجر به دسترسی محدود به مناطق خاص به دلیل سیل شود. با این حال، اگر از باران و سیل هراسی ندارید و مایل به تجربه مناظر سبز دلپذیر پاراگوئه هستید، فصل مرطوب همچنان می تواند فرصت های منحصر به فردی برای ماجراجویی و غوطه وری فرهنگی فراهم کند.

در نهایت، بهترین زمان برای سفر به کشور پاراگوئه به ترجیحات، فعالیت های مورد نظر و تحمل شرایط آب و هوایی بستگی دارد. توصیه می شود پیش بینی های آب و هوای خاص را بررسی کنید و بر اساس آن برنامه ریزی کنید تا از بازدید خود از این کشور زیبای آمریکای جنوبی نهایت استفاده را ببرید.

اگر تجربه سفر به این کشور زیبا را دارید لطفاً خاطرات و عکس های خود را با ما در بخش سفرنامه به اشتراک بگذارید. ما در سایت بنیامین مارکو مشتاقانه در انتظار خواندن سفرنامه های شما هستیم.